Ik herinner mij zijn trots voor de moed van zijn moeder, zijn grote tederheid voor zijn vrouw, zijn vechten voor de kleine mensen (zoals hij ze noemde) van de Marollen (één van de armste buurten van Brussel) en zijn militantisme in de beweging.
In memoriam: Louis-Jean
De trots over de moed van zijn moeder kwam iedere keer tot uiting, wanneer Louis-Jean sprak over zijn jeugd: dat zij in de winter met hun gezin onder de auto’s in buurt sliepen, dicht bij de warme motoren... Het leven was hard. Alle 19 kinderen, behalve hij en zijn zus, werden uithuisgeplaatst. Zijn leven lang is hij hen blijven zoeken. Van jongsaf aan werd hij op de invaliditeit gezet, omdat hij slecht te been was. Hem was gezegd: "Ga maar in een rolstoel zitten, dan krijg je geld." Hij was het er niet mee eens, maar wat moet je anders, als je weet wat het is op straat te moeten leven?
Zijn moeder is het ook die hem de Vierde Wereldbeweging liet kennen. Samen met zijn vrouw Bertha sluit hij aan bij de groep gezinnen van de Marollen en bereiden ze de volksuniversiteit voor. Eerst van Franstalige kant, daarna ook meteen van bij het ontstaan van de Vlaamse Volksuniversiteit.
"Op het eind van de jaren 1970 voelden we al aan dat mensen die in de miserie leven een grote kracht kunnen zijn voor elkaar. Zo leerden velen onder ons bijvoorbeeld lezen en schrijven omdat één van ons, Jean-Paul Carton, de moed had om ermee te beginnen. Maar we kunnen ook een kracht zijn om de rechten en de wetten te veranderen: via een grote petitie, die uitging van onze groep, hebben we onder andere de wet op de landloperij kunnen laten afschaffen."
Enkele jaren later, in 1989, staat hij te midden van de "Matrassenopstand": "Hier in de Marollen hebben we toen een maand op straat geslapen, op matrassen, buiten, om beter huizen te krijgen. We hebben gevochten voor het behoud, de uitbreiding en de verbetering van de huizen. Dat was ons al lang beloofd, maar het gebeurde niet ! Mensen werden om valse redenen hun huis uitgezet."
Over de volksuniversiteit van de Vierde Wereld zegde hij later, toen zijn gezondheid hem meer en meer parten speelde: " Mij mogen ze de benen afkappen, maar ik kom naar de vergadering, zolang ik kan!"
Kort voor zijn overlijden zegde hij hierover: " Het belangrijkste daarvan is eerst te luisteren naar mensen die in grote armoede leven, te beginnen vanuit hun strijd, en de rechten van de mens samen vooruit te doen gaan. Daar gaat het om. Dat is de boodschap van Père Joseph."
Hij hield er enorm van om, met zijn krukken, mensen en groepen als gids rond te leiden in de buurt. Van elk gebouw kende hij de geschiedenis van de bewoners. Vertellen over vroeger was voor hem geen nostalgie maar een fierheid, een verbondenheid met zovele mensen.
Bij zijn overlijden schreef een militante naar zijn familie: "Zijn strijd tegen de armoede en zijn talrijke acties om de meest kwetsbare gezinnen te steunen, blijven een kostbaar voorbeeld voor elk van ons." Dank je Louis-Jean dat je ons hebt begeleid op de weg naar waardigheid."
